ما ز یاران چشم یاری داشتیم

                           خود غلط بود آن چه میپنداشتیم

تا درخت دوستی بر کی دهد

                                حالیا رفتیم و تخمی کاشتیم

گفت و گو آیین درویشی نبود

                                  ور نه با تو ماجراها داشتیم

شیوه چشمت فریب جنگ داشت

                              ما ندانستیم و صلح انگاشتیم

گلبن حسنت نه خود شد

                         دلفروز ما دم همت بر او بگماشتیم

نکته‌ها رفت و شکایت کس نکرد

                                   جانب حرمت فرونگذاشتیم

گفت خود دادی به ما دل حافظا

                              ما محصل بر کسی نگماشتیم