تو اگر عاشق ماه بودی، توی آسمون دلت دنبال ماه دوم نمیگشتی!
رفت و قتی زنی نکو در راه شده از کارهای مرد آگاه
دید مردی جوان مر آن زن را کرد پیدا در آن زمان فن را
بر پی زن برفت مرد به راه زن زپس کرد با کرشمه نگاه
کای جوانمرد بر پیم به چه کار آمدستی به خیره، رو بگذار!
مرد گفتا که عاشق تو شدم ای چو عذرا، چو و امق تو شدم
بیم آن است کز غم تو کنون بدوم در جهان شوم مجنون...
ظاهر و باطنم به تو مشغول گشت و شد از جهانیان معزول
کرد حیلت بر او زن دانا زانکه آن مرد بود بس کانا
گفت گر شد دلت به من مشغول شد و جودم کنون تو را مبذول
گر تو بینی جمال خواهر من بنگری ساعتی شوی الکن
همچو ماه است در شب ده و چار بنگر آنک چو صد هزار نگار
مرد کرد التفات زی پس و، زن گفت: کای سر بسر تو حیلت و فن
عشق و پس التفات زی دگران سوی غیری به غافلی نگران؟
زد و را یک تپانچه بر رخسار تا شد از درد چشم او خونبار
گفت «کای فن فروش دستان خر گر بدی از جهان به منت نظر...
ور و جودت به من بدی مشغول نبدی غیر من سرت مقبول!